એક માં હતી.તેણે એક આંખ ન હતી.તે કાણી હતી.આ વાતની શરમ એના એક ના એક પુત્રને આવતી.આ માડી વિદ્યાર્થીઓ અને શિક્ષકો માટે એક નાની વીશી ચલાવી છોકરાને ભણાવતી હતી અને બંનેનું ગુજરાન ચલાવતી.એનો દીકરો બને એટલો એનાથી દુર જ રહેવાની કોશિશ કરતો.એક દિવસ,ઘણા દિવસ થી પુત્રને જોયો નહોતો એટલે તે મા શાળામાં મળવા ગઈ.અને છોકરાને તો જાણે ધરતી માર્ગ આપે તો સમાઈ જાઉં,એવું થઇ ગયું ,એને એમ થયું કે ,”બધાં મારી માને જોઈને મારી મશ્કરી કરશે.”એટલે તે છોકરો ગમે તેમ કરીન મા ને મળ્યા વગર ભાગી ગયો.તે ખુબ જ ભણ્યો અને સુંદર ઘર અને સુખી સંસારમાં ઓતપ્રોત થઇ ગયો.એક દિવસ અચાનક “મા’તેણે ઘેર મળવા આવી.અને તે છોકરો ખુબ ગુસ્સે થઇ ગયો.અને ‘મા’ ને ત્યાંથી રીતસર કાઢી જ મૂકી.કેટલાક સમય પછી,’મા’ખુબ બીમાર છે તેવી છોકરાને ખબર પડી,એટલે પ્રવાસનું બહાનું કાઢી એકલો જ ગામ ગયો.પણ ત્યારે મોડું થઇ ચૂક્યું હતું,”મા” તો મોટે ગામતરે ઉપડી ગઈ હતી.પણ….પડોશીને મા એ પોતાના છોકરા માટે લખેલો એક પત્ર આપી ગઈ હતી,તે પત્ર ….“મારા વહાલાં દીકરા,
હુ તને રોજ ખુબ જ યાદ કરું છું,
તારે ઘરે આવીને તારા બાળકોને ડરાવવા બદલ બહુ જ દિલગીર છું.
હુ તારા માટે સતત ભોઠપ નો વિષય બનવા બદલ તારી માફી માગું છું.હવે કદાચ આપણે મળી ન શકીએ એટલે તને એક વાત કહેવા માગું છું,
તું ખુબ જ નાનો હતો ને દીકરા,ત્યારે એક અકસ્માતમાં તારી એક આંખ તે ગુમાવી હતી.તારી મા તરીકે હુ તને એક આંખ વાળો જોઈ નહોતી શકતી,
તેથી છેવટે મેં મારી એક આંખ તને આપી.
મારો દીકરો હવે બંને આંખે આખા વિશ્વને જોઈ શકે છે એ વાતે હુ બહુ જ ખુશ હતી.
અને તારી આંખોથી હુ દુનિયા જોઈ શકતી હતી.
ખુબ જ વહાલ સાથે,
તારી “મા”.
